Guus Verbeek mailde het volgende;
"Foto’s uit die tijd heb ik nauwelijks. Wel heb ik foto’s gescand uit plaatselijke dagbladen e.d. en ik heb een paar foto’s van de gevolgen van 30 mei 1969, die ik tijdens één van mijn bezoeken aan Curaçao van een marinier heb gekregen".
"Op jullie site lees ik dat Jan Veth toen een van de machinisten was op de Wamandai en zou graag met hem in contact komen om onze herinneringen uit te wisselen".
Guus en Jan hebben ondertussen contact.
We zoeken nog wel de marinemachinist die ook de CSM sleper in de gaten heeft gehouden terwijl Guus een andere sleper ophaalde.
Ook deze machinist is bekend, het is Mario Welbergen.
Thans is contact gelegd, via de onderstaande mail van Guus naar Mario.
Een aantal maanden geleden heb ik geprobeerd, via e-mails aan jou en jouw restaurant, contact met je krijgen. Helaas heb ik toen geen reacties mogen ontvangen.
Na de laatste ontwikkelingen in mijn zoektocht naar de machinist van de Wamandai (zie onderstaand e-mailverkeer tussen Freek Koning en mij) doe ik een nieuwe poging.
Nogmaals in het kort waar het over gaat:
Van september 1968 tot juni 1969 was ik door Shell Tankers uitgeleend aan de Curacaosche Scheepvaart Maatschappij (C.S.M.) omdat er op de 3 sleepboten van Shell op Curacao een gediplomeerde machinist aanwezig diende te zijn die op het eiland niet voorhanden was.
Samen met mijn vrouw heb ik daar een fantastische tijd gehad, ik zie het nog steeds als een lange huwelijksreis.
Tot die dramatische “trinta di mei” toen er een complete ommekeer is ontstaan tussen de onderlinge verhoudingen en economische toestand op het eiland.
Wij zouden 31 juni terugkeren naar Nederland en mijn aflosser was al ingewerkt toen Willemstad in de brand ging.
Omdat ook de motordrijvers staakten moesten mijn collega en ik met 2 sleepboten, de Karet en de Koraal, in de Annabaai de daar nog liggende schepen verkassen en daarna blussen.
Laat in de middag kon ik de 3e sleepboot, de Passaat, bij de raffinaderij gaan halen om te helpen blussen, echter had geen machinist om intussen op de Koraal te passen.
Naast de Koraal lag de Wamandai en daar heb ik aan de gezagvoerder gevraagd of een van zijn machinisten een uurtje op de Koraal kon komen. Dat werd geweigerd, waarop ik toen onder valse voorwendsels toch een van de machinisten mee wist te krijgen naar de Koraal.
Toen ik de Passaat had gehaald en weer op de Koraal kwam was de “geleende” machinist lichtelijk teleurgesteld omdat een van de bluspompen het had begeven. Nadat ik hem gerust had gesteld is hij terug naar de Wamandai gegaan. Al met al heb ik die machinist hooguit een half uur gezien en gesproken. Dat is het gene wat ik mij herinner uit die hectische periode.
31 mei ‘s middags zijn wij alsnog, onder barre omstandigheden, vertrokken van Curacao.
In 1981 heb ik voor mijn toenmalige werkgever 6 weken gewerkt aan de nieuwbouw van het CITCO aan het Waaigat. De spanning tussen de plaatselijke bevolking en “Macamba’s” was nog om te snijden en de bekenden uit 1969 die ik daar nog trof wilden het liefst terug kruipen naar Nederland. Ik verbleef toen in het hotel Bellevue vlak bij de marinebasis op Parera en heb daar nog best plezier gehad met de manschappen onder het genot van een stevige pot bier, maar werd daar uiteraard niets wijzer over “trinta di mei”.
Na die periode heb ik besloten never meer naar Curacao te gaan, echter mijn vrouw wilde graag nog een keer terug en zijn we toen toch in 2009 toch nog een keer terug gegaan en heb ik achteraf spijt dat we niet langer dan 2 weken zijn geweest. Bij mijn pogingen daar om meer te weten te komen over “trinta di mei” ben ik niets opgeschoten.
Om toch wat meer gegevens te krijgen stuitte ik op de site “Wamandai” van Freek Koning met een schat aan informatie en…………………een mogelijkheid de bewuste machinist te vinden !!
Via Jan Veth kwam ik aan jouw mailadres wat tot mijn spijt niets op leverde.
Freek plaatste een oproep op de site, ook zonder resultaat.
Toen ik hem vorige week een mail stuurde met een link, die ik interessant vond, en om hem te bedanken voor zijn oproep heeft Freek actie ondernomen met als resultaat deze nieuwe poging of jij mij alsnog uit de droom kunt helpen wie de gezochte machinist is, als jij die niet bent, om te weten hoe die het een en ander heeft ervaren.
Korte tijd daarna kwam het volgende bericht;
Bingo!
Zojuist heb ik Mario aan de telefoon gehad. Dat was een heel snelle reactie op mijn mail !
Hij kan zich niet herinneren op de de Shell sleper te zijn geweest, enkel dat er een pomp inn de soep was gedraaid. Uit het verdere gesprek werd het duidelijk dat hij, met die herinnering aan die pomp, toch de gezochte man moet zijn. Hij heeft in elk geval geenproblemen ondervondenmet het illegale verblijf op de Koraal.
We hebben toch heel wat herinneringen kunnen uitwisselen in een geanimeerd gesprek.
De sleepboten tijdens de bluswerkzaamheden.
De man met de pet bij de sleepbeugel is Guus Verbeek.
30 di mei 1969: E dia di mas históriko
Edward A. de Jongh
Historische roman
De ochtend van 30 mei 1969 toen de schrijver een telefoonbericht kreeg dat opdracht werd gegeven om alle winkels en kantoren te sluiten, vanwege de duizenden stakers en demonstranten die in de richting van Punda vertrokken, bracht hem naar het jaar 1957 toen hij een gedicht schreef over het gevaar van een revolte. Dit verhaal gaat over de jongere Boy die deelnam aan de opstand voor sociale verandering, maar achteraf de gevolgen hiervan moest dragen. Deze historische roman is gebaseerd op de werkelijkheid van de sociale onrust en de volksopstand van 30 mei 1969 op Curaçao.
FOTO'S UIT DIT BOEKJE OP DE VOLGENDE 2 PAGINA'S.
